16-11-2018 3 min. Patrick van Haren

Column - Belastingtelefoon

Column - Belastingtelefoon

Onze columnist Bob Meinona is terug van weggeweest. In 2010 en 2011 schreef hij ook al wekelijks. Sinds editie 400 zal hij wekelijks een column verzorgen voor Blik op Beneden-Leeuwen. Hij richt zich daarbij op een gebeurtenis of activiteit van alledag.

Belastingtelefoon

Het duurt even voordat ik alle gegevens bij de hand heb. Als ik ervan overtuigd ben, dat ik in een oogopslag de benodigde gegevens kan inzien om adequaat te kunnen antwoorden, toets ik het nummer in. 0800-0543. ‘Goedendag, welkom bij de belastingtelefoon. U krijgt een keuzemenu te horen’, zo klinkt het door mijn telefoon. Ah, een keuzemenu. Ik krijg drie keuzes. Mijn vraag over zonnepanelen kun je als particulier stellen, maar je wordt door de belastingdienst als ondernemer aangemerkt als je energie teruglevert aan je leverancier. Moet ik nu voor keuze 2 of 3 gaan? Ik twijfel en kies dan voor de particuliere lijn. Daar is de vriendelijke voice-over weer en hij loodst me naar het volgende keuzemenu. Als ik wederom een keuze heb gemaakt, wordt mij gevraagd om mijn bsn-nummer in te toetsen. Niks aan de hand. Die heb ik klaar liggen. Het 9-cijferige getal brengt mij naar een wachtlijn. ‘Al onze medewerkers zijn in gesprek, een ogenblik geduld alstublieft’, vertelt de heldere mannenstem. Dat doet-ie even later nog eens. En nog eens. Ik kijk en constateer dat ik al vier minuten bezig ben en nog niet één enkele vraag heb kunnen stellen. Ik zal u niet lastig vallen met steeds opnieuw die zin te herhalen, die ik wel steeds door mijn telefoon hoor. Hoeveel medewerkers zouden er momenteel op de centrale van de Belastingdienst werkzaam zijn? Vraag ik me af. Misschien zitten er maar één of twee. Ja, dan zijn al snel alle medewerkers in gesprek.

Maar na 8 minuten en 40 seconden krijg ik live iemand aan de lijn. Een mevrouw, met nog een vrij jonge stem – wat helemaal niets zegt over de leeftijd van die persoon – stelt zich voor en vraagt mij wat ze voor mij kan doen. ‘Mijn vraag beantwoorden’, denk ik dan, maar dat zeg ik niet. Ik stel mijn vraag en ze stelt meteen een vraag terug. Die beantwoord ik en dan heeft ze geen antwoord. ‘Dat is een wat specialistischer vraag. Die moet ik even bij een collega navragen. Heeft u een ogenblik?’ Ja, wat moet ik anders? De live verbinding si verdwenen en een oude bekende vervolgt onze communicatie. De stem op de band, die mij laat weten dat ik een ogenblik geduld moet hebben. Een ogenblik. Hoe lang duurt een ogenblik eigenlijk. Een uur is 60 minuten, een minuut is 60 seconden. Maar een ogenblik? Ik heb tijd genoeg om me dat af te vragen, want er zijn inmiddels 19 minuten verstreken en ik heb slechts twee zinnen kunnen zeggen.

De dame komt in de 23ste minuut weer aan de lijn en zij en haar collega of collega’s zijn eruit. Ze gaat me doorverbinden met een collega die heel veel weet over de procedures en regelgeving rond zonnepanelen. ‘Maar de wachttijd is momenteel 16 minuten. Wilt u daarop wachten?’ De slogan van de Belastingdienst flitst even door mijn hoofd. ‘Zestien minuten?’ vraag ik voor de zekerheid. Ze bevestigt dat nog eens en vraagt opnieuw of ik wil wachten. Aarzelend zeg ik dat er weinig anders opzit en hupsakee, daar zit ik weer met die man opgescheept die met zijn ogenblikken gaat strooien. De ergernis groeit met de minuut. Na ruim veertien minuten klinkt een mannenstem die zich voorstelt en meteen mijn vraag herhaalt. Voor de zekerheid wil hij mijn geboortedatum en de laatste drie cijfers van mijn bankrekeningnummer. Tijdens het korte gesprek dat dan volgt wordt mij eigenlijk niet veel meer duidelijk dan dat mijn aanvraag in behandeling is en dat mijn vraag maar deels kan worden beantwoord. Na 39 minuten wordt het gesprek beëindigd en besef ik dat ik maar weinig ben opgeschoten. Het was de wachttijd achteraf niet waard geweest. Tja, leuker niet, maar makkelijker?


Als eerst op de hoogte?
Schrijf je in voor de wekelijkse nieuwsbrief en je bent als eerst op de hoogte van het laatste nieuws.