Herdenken en vieren

Een indrukwekkend verhaal door Toby Winkel – van Rosmalen.

De komende week staan we ook in Beneden-Leeuwen stil bij de gebeurtenissen in de Tweede Wereldoorlog. In een gespannen wereld merken we keer op keer hoe belangrijk vrijheid is. Dat die vrijheid niet vanzelfsprekend is, zien we met enige regelmaat bij de diverse media. Reden om te herdenken en ook om te vieren.

Velen onder ons hebben verhalen gehoord over de wreedheden die zich in een oorlog afspelen. Een uitstervende generatie heeft er zelfs nog herinneringen aan. Toby Winkel – van Rosmalen uit Beneden-Leeuwen vertelt in een indrukwekkend verhaal over de herinneringen die zij heeft aan haar bezoek aan een Duits concentratiekamp in de periode dat zij woonachtig was in Duitsland.

Toby vertelt: ‘Mijn generatie heeft de oorlog (gelukkig) niet meegemaakt. We kennen alleen de verhalen......en die zijn al verdrietig genoeg. Ik heb vanaf mijn 18e tot mijn 21e in Bergen, Duitsland, gewoond.
Ja, Bergen..... Die plaatsnaam kennen we wel, maar hij krijgt toch een andere betekenis als je er Belsen achter zet.
Bergen Belsen......Het concentratiekamp waar Anne Frank heeft gezeten, lag op een paar kilometer afstand van ons huis.
De eerste keer dat ik er naartoe ging vond ik het heel erg spannend.
Wat zou ik gaan zien?
Van het kamp zelf is niet veel meer over.
Er staat alleen nog een wachttoren en er ligt nog een stuk spoorlijn in het bos.
Een hal met een maquette en originele foto's vertelden mij het gruwelijke verhaal.
Eenmaal buiten liep ik langs grote bergen grond begroeid met gras, omringd met grote stenen met daarop de tekst: hier ruhe 2000 tote.
Op de volgende berg stond: hier ruhe 5000 tote.
En zo kwamen er ontelbaar veel bergen aan me voorbij.......
Stilzwijgend liep ik er langs, bleef er aan de grond genageld bij staan met tranen in mijn ogen, en met het gevoel dat mijn keel werd dichtgeknepen.
Niet te bevatten wat zich hier allemaal heeft afgespeeld!
Ik ben er in de tijd dat ik er woonde meerdere keren, met familieleden en vrienden die bij ons op visite kwamen, geweest.
Elke keer voelde als die eerste keer......

In gedachten loop ik er nu weer langs, mezelf realiserend dat er één ding echt opvallend was aan alle keren dat ik er in het echt aan voorbij liep: je hoorde er niet één vogel fluiten!
Alsof zij de stille getuigen zijn geweest van alle gruweldaden die er zijn begaan, en dat ze die wetenschap generaties lang aan elkaar hebben doorgegeven.

Herdenk op 4 mei al die mensen die in hun onschuld het eind van de oorlog niet meer hebben meegemaakt. En vier op 5 mei dat je VRIJ bent en kunt doen wat je wilt.
Niet iedereen in deze dwaze wereld kan dat zeggen......