Sint kan de weg niet vinden

De Duitsers wilden dat het in Nederland 's nachts helemaal donker was, zodat geallieerde bommenwerpers op weg naar Duitsland zich niet konden oriënteren op de verlichte steden onder hen. Alle ramen moesten verduisterd worden met speciale gordijnen of zwarte verf, er mocht geen kiertje licht naar buiten komen. Straatverlichting, lichtreclames en fel schijnende koplampen waren verboden en fietsen, auto's, trams en treinen mochten alleen een zwak lichtje voeren. 's Nachts was het pikkedonker op straat, je zag geen hand voor ogen en dat leidde vaak tot ongelukken. Om in het donker toch de weg te kunnen vinden werden stoepranden, brievenbussen, huisnummers, deurbellen en sleutelgaten van voordeuren wit geschilderd.

De Telegraaf publiceerde op 30 november een gedichtje: 'Jantje's brief aan Sint Nicolaas' (bron Delpher)

Jantje’s brief aan Sint Nicolaas

Sinterklaas, nu U in 't donker,
Langs de daken rijden moet.
Hoop ik maar dat U en Pieter
Heel, heel erg voorzichtig doet.

En zo U wel kunt begrijpen,
Hoop ik ook maar, lieve Sint
Dat U evengoed de weg nog
Naar m'n kleine schoentje vindt.

Daarom heb ik aan Teun Roetman,
Die de schoorsteen heeft geraagd,
Voor hij bij ons op het dak ging,
Gauw nog eventjes gevraagd:
Of hij met een beetje witkalk,
- dat mijn moesje nog had staan-
Onze schoorsteen wilde witten,
En dat heeft hij ook gedaan.

Dus wanneer U in de Spoorstraat,
Nu een witte schoorsteen ziet,
Weet u: hier woont Jantje Pruimers.
Dag Sint Nicolaas, dag Piet.

Huibert Fenijn